Rozdział 19 Nowy początek

Wiem, wiem. Dałam ciała. Całkowicie. Pół roku bez choćby kawałka rozdziału (lub czegokolwiek). Jako wytłumaczenie mogę chyba tylko powiedzieć, że czekał mnie bardzo ważny egzamin i miałam bardzo dużo nauki (kto myśli, że matura jest trudna niech poczeka do studiów). Przez wakacje prawie nie miałam kompa (i teraz przepisz te teksty wariatko), a teraz praca i zaczęte drugie studia spowodują, że będzie mi brakowało czasu i notki nie będą się pojawiać często, ale mam nadzieję, że jakoś dam radę. Co prawda mogłam się zmobilizować już jakiś czas temu i coś wstawić, lecz jakoś stwierdziłam, że poczekam do swoich urodzin i świętując wstawię rozdział.

Tak więc życzę miłego czytania

~~~

Trzeba było ich zignorować. A tak to musi słuchać uwag, na swój temat. Obiecał Kagamiemu, że narazie im nie powie, więc dlaczego Satsuki z chłopakami czepiają się jego, a nie Taigi. To Kagami był tym, który zniknął na dziesięć lat nie dając nikomu znaku życia a teraz jemu się za to dostaje. Zycie jest niesprawiedliwe. Z kwaśną miną siedział przy stole z ósemką przyjaciół, którzy z zainteresowaniem pytali Kagamiego o te minione lata. Po kolejnych uwagach na swój temat przestał się już wdawać z nimi w jakiekolwiek dyskusje. Obserwował natomiast jak Nobu i Hiro, co chwilę przychodzą do Akashiego. Po którymś razie zaczęło go to martwić, bo kto, jak kto ale, mimo iż wszyscy są już dorośli to jego ciągle obawiał się najbardziej.

-Co robicie? - zapytał w końcu, jak chłopcy po raz kolejny chcieli się o coś pytać byłego kapitana pokolenia cudów.

-Pytamy się wujka Akashiego, który jak ma na imię - odpowiedzieli chórem.

-I co zna od odpowiedź - zdziwił się. Dopiero teraz zauważył, że się przebrali i obaj mają teraz ubrane niebieskie koszulki.

-Bo wujek Akashi umie nas rozróżnić, a nawet ty tego nie potrafisz wujek - stwierdzili jednocześnie.

-Raczej wujek Seijuro - wtrąciła się Asami.

-Jesteś bezczelna - stwierdził czerwono włosy.

-Może. I co z tego - uśmiechnęła się figlarnie i poszła do kuchni do brata.

-Jakim cudem ich rozpoznajesz? - spytał w końcu, kiedy chłopcy poszli do ojca.

-To widać - stwierdził Akashi.

-Ale, po czym? - próbował dowiedzieć się Daiki, mieszkał bowiem z  nimi już dosyć długo a ciągle ich nie rozpoznawał.

-To widać - powiedział.

-Gadasz zupełnie jak Taiga - odpowiedział załamany.

-To znaczy? - porównanie Akashiego do kogokolwiek nie było dobrym pomysłem.

-Jako nieliczni potraficie ich odróżnić - stwierdził, bo nie mógł powiedzieć, że nie mają pojęcia, na czym polega różnica.

-Nie łatwiej powiedzieć, że dzięki oku imperatora widzisz na przykład różnice w częstotliwości bicia ich serc, a nie potrafisz znaleźć fizycznej zewnętrznej różnicy między nimi - powiedział Midorima.

-Oha Asa cię chyba opuścił - mina Akashiego powiedziała wszystko.

Temat się skończył. Chyba nikt nie był wstanie przeciwstawić się Akashiemu. Może poza drobnymi wyjątkami, których nikt nie mógł zrozumieć. I trzeba tu dodać jeszcze Asami, która chyba sobie jeszcze nie zdawała sprawy z zagrożenia, jakie na nią spadnie, jeśli nie zmieni swojego zachowania.

Był tak zamyślony, że nie słyszał jak w innej części pokoju ktoś wypowiada jego imię.

-No pewnie, że tak, bo to moja bratowa - uśmiechnęła się.

-To facet - stwierdził Kise

-Możliwe, ale w łóżku robi za babę i strasznie mocno przy tym jęczy - powaga w jej głosie naprawdę go denerwowała.

-Weź się zamknij - wrzasnął do niej.

-Niby, czemu skoro to prawda - odpowiedziała i zaczęła uciekać.

I miała, przed kim bo zaczął ją gonić

-Wracaj tu - wrzasnął do niej.

-Spadaj - odszczeknęła mu.

-O znowu zaczęli - stwierdził jeden z bliźniaków.

-Ale przecież powinniśmy chyba coś zrobić – obawiała się Satsuki.

-Nie oni się często kłócą – odpowiedział drugi z bliźniaków.

-Ale przecież sobie coś zrobią – niepokoił się Kise, kiedy było słychać tylko hałas na górze i trzaskanie drzwiami.

-Spokojnie – stwierdził Kagami – oni często się kłócą. Teraz prawdopodobnie młoda zamknęła się w łazience. A teraz – poczekał aż będzie słychać kolejny trzask – Daiki powie, że wywali coś z jej pokoju.

-Często się to powtarza – spytał Kasamatsu.

-Raz, może dwa dziennie.

-Jak długo zajmie zanim się pogodzą – spytał Takao.

-Chwilę, zaraz zejdą – stwierdził jeden z braci.

-I będą się zachowywać jakby się nic nie stało – dokończył drugi.

I rzeczywiście nie trwało to długo jak można było oglądać tą dwójkę, wchodzącą do pokoju rozmawiającą o kocie.

-Chyba będziemy się już zbierać – stwierdził Kuroko.

-Raczej tak, bo już późno a musimy jeszcze odebrać Takeshiego od moich rodziców – stwierdziła Satsuki.

-A wy nie przyszliście tu czasem pieszo – zdziwiła się panienka Kagami.

Zapadła grobowa cisza.

-Właściwie samochody zostawiliśmy w mieście – stwierdził Midorima.

-No nic – podsumował Taiga – dwa samochody, więc was jakoś odwieziemy.

-Na mnie nie patrzcie – powiedział Akashi – już zawiadomiłem mojego kierowcę, że ma po mnie przyjechać. Ewentualnie mogę dwie osoby zabrać.

-My też chcemy jechać – odezwali się bliźniaki.

-Ja też – Asami także była chętna.

-Niech będzie – podsumował Taiga.

-Dobra, ale ja jadę z Daikim - odezwała się

-A to, czemu? - zdziwił się jej brat.

-Bo ma lepszy samochód - stwierdziła.

-A tak zapomniałem o tym - jakoś się bardzo nie zdziwił odpowiedzią siostry.

-I ty niby nie jesteś materialistką? - stwierdził Daiki.

-I to mówi osoba to tylko narzekała, że chce wrócić do Japonii, bo tam ma lepszy samochód - nie pozostała mu dłużna.

-Dwie baby zaczęły się kłócić - Takao nie mógł powstrzymać śmiechu.

-Szwagierka i bratowa - Kise szybko do niego dołączył.

Reszta nic nie powiedziała, ale na wielu twarzach pojawiły się uśmiechy.

-Dobra jak mamy jechać to idziemy się przebrać - stwierdził ojciec i zabrał synów na górę.

-Ale - próbowali protestować.

-Za chwilę wrócimy, goście nie uciekną.

Bał się zostać z przyjaciółmi sam. Może nie byłby to takie straszne, ale obok Asami to już był horror.

-No wiem moja bratowa jest dziwna, ale dopóki chodzi ze mną na zakupy to jest spoko. Jest mistrzem wybierania odpowiedniego rozmiaru staników - to, co dla niektórych było zabawne tak inni mieli już mniej zadowolone miny.

-Bądź ty cicho. Raz byłem z tobą na zakupach, a ty o tym gadasz jakby tak było cały czas.

-Raz, dwa, trzy, cztery i pięć -po kolei liczyła na palcach - pomagałeś mi kupić pięć staników. Ten różowy z falbankami, niebieski w kratkę, co ci się podobał, czerwony w motylki, biały i ten elegancki czarny. A oprócz tego drugi czerwony świąteczny sam mi kupiłeś. Wiem, bo Taiga mi powiedział, że ty wybierałeś. I wyszło ci wręcz idealnie. Aż dziwne, że jesteś gejem skoro tak uwielbiasz wpatrywać się laską na cycki.

-To, co jedziemy - do pokoju wrócił Kagami z synami.

Cała trójka była zdziwiona tym, co zobaczyła. Kise z Takao, wręcz pękali ze śmiechu, Satsuki była wściekła, Akashi zachowywał się jakby nic się nie stało, Murasakibara był zajęty ciastem, aby na cokolwiek zwracać uwagę, a reszta miała bardzo dziwne miny, które trudno było określić, co oznaczały.

-Co, czym wy znowu gadaliście - zwrócił się w jego stronę Taiga.

Wiedział jednak, że to pytanie nie jest skierowane tylko do niego a także do dziewczyny.

-My? O niczym - odpowiedzieli chórem, mimo że na pewno było widać mocną różnicę w ich postawię, bo Asami się śmiała, a on był kompletnie załamany.

~~~

Rozdział trochę krótszy niż zazwyczaj, ale kończy on w pewien sposób pewien etap opowiadania. Pewnie zawiera on sporo błędów, ale to jeszcze jutro poprawię, bo dziś jeszcze czaka mnie kilka niespodzianek.

Bym zapomniała. Co sądzicie o nowym wyglądzie bloga? Bo nie wiem czy tak zostawić czy coś poprawiać.