Trzy

Czemu jak coś się psuje to cała reszta też musi. Jak tu pisać jak tablet się zepsuł a laptop poszedł na gwarancje. Ale nic jakoś sobie dam radę.

Rozdział dedykowany wszystkim anonimom, którzy często odwiedzają bloga, lecz nie komentują. Mam nadzieję, że jakoś ich przekonam do większej aktywności. Sprawia to wiele przyjemności autorowi i motywuje do dalszego pisania.

~~~


Ten mały metraż bardzo go denerwował. Nawet gdyby były większe by go nie byłby zadowolony. Wczoraj wypisali go z ośrodka. Pracownicy byli na tyle mili, że załatwili mu mieszkanie socjalne. Miał  teraz do dyspozycji małą łazienkę, maleńką kuchnie i nie większy pokój. Przyjemności nie sprawiał mu fakt, że za trzy miesiące będzie musiał iść do szkoły. Nie jest to zwykła szkoła tylko specjalne kursy dla osób, które nie skończyły nauki w odpowiednim czasie z różnych powodów. Wątpił, że będzie mu to odpowiadać.
Teraz jednak się tym nie przejmował. Bardziej się starał unikać wszystkich sąsiadów. Jeden dzień wystarczył, aby wzbudzić zainteresowanie wszystkich pozostałych mieszkańców. Już słyszał trzy rozmowy na swój temat. Jeśli dobrze zrozumiał wszyscy byli niezadowoleni, że ktoś tu się wprowadził. Blok miał 5 pięter i układ mieszkań był prawie wszędzie taki sam. Nie licząc jego mieszkania to tylko na samej górze istniała ta kawalerka. W innych była ona kupiona i dołączona do mieszkań sąsiadujących. Tylko te dwa mieszkania były socjalnymi, więc się nie dziwił, że mieszkańcy nie byli zadowoleni z wprowadzenie się kogoś.
Nie spotkał się jeszcze z żadnym z nich. Nie miał na to ochoty. Wszyscy będą się pytać, co się stało i dlaczego, a na końcu będą mu współczuć. Bo co on ma teraz robić. Nic nie umie, nic nie potrafi. Technologia poszła do przodu. Wiele nowych rzeczy jest aktywowanych głosem, komputer jest taki mały a ma tyle funkcji, że trudno mu wszystkie zrozumieć. Nawet z głupią kuchenką miał problem. Zniechęcało to go jeszcze bardziej do gotowania. Nie żeby wcześniej gotował, bo tego nie potrafił. Miał mamę i siostrę, więc nie musiał gotować. Obydwie panie pilnowały żeby zawsze miał odpowiednio zbilansowane dania zaakceptowane przez dietetyka. Jako model, który wkrótce miał brać udział w międzynarodowych pokazach musiał bardzo o siebie dbać. Tak bardzo za tym tęsknił. Za tym wszystkim. Za  swoim dawnym życiem, które stracił.
Miał dwadzieścia pięć lat a potrafił płakać jak dziecko nad własnym losem.

Zbliżała się dwudziesta trzecia, kiedy wyszedł z mieszkania. Nie chciał spotkać nikogo z sąsiadów. Udał się najbliższego supermarketu całodobowego, którego nazwy nawet nie kojarzył. Musiał powstać w czasie, kiedy spał.
Trzy głębsze oddechy i trzeba wziąć się w garść. Udał się do działu z gotowymi posiłkami. Wątpił żeby potrafił uszykować cokolwiek innego. Raz próbował a raczej pomagał szykować Kasamatsu kolacje dla nich.
Same wspomnienia wystarczyło, aby znów zrobiło mu się smutno. Pamiętał tą kolacje. Ostatni raz się wtedy widzieli. Dzień przed tym wszystkim. Był zły, na kiedy przypomniał sobie jak się wtedy zachował. Nie chciał jednak teraz o tym myśleć.
Powybierał kilkanaście dań, jakieś płatki, wodę i mleko. Podstawowe rzeczy, aby przez kilka dni nie musieć wychodzić z swoich czterech ścian. Bo niby, po co wychodzić skoro nie miał ani gdzie ani do kogo iść.
Wracając okolice przerażały go zmiany, jakie tu zaszły. Znał tą część miasta. Niedaleko było Liceum Seirin. Kuroko i Kagami się tam uczyli. Czemu o czymkolwiek pomyśli to wracają złe wspomnienia. Może nie były one złe, ale okropna była perspektywa patrzenia na nie z jego punktu widzenia. Przecież nawet Aomine czy Kagami, którzy mieli problemy z nauką zapewne pokończyli szkoły i coś dalej robią.
Jak wchodził do klatki dochodziła pierwsza, więc nie powinien nikogo spotkać. Na schodach jednak minął pewnego faceta, który nie zwrócił na niego uwagi. Będąc już na właściwym piętrze słyszał z jednym z mieszkań dźwięk zakluczanych drzwi. Oznaczało to, że ktoś nie śpi i nie chcąc, aby go spotkać szybko odkluczył zamek, aby schować się w swoich kątach.
Pochował wszystko, co kupił, chociaż nie było tego dużo. Pamiętał jak pierwszy raz jadł coś takiego. Aż dziwne, że było to dopiero w Liceum, kiedy idąc do Moriyamy każdy sobie coś kupił. Dla niego była to nowość, z której się cieszył. Każde odejście od rutynowej diety sprawiała mu wielką radość.
Teraz jednak jedzenie takich rzeczy nie sprawiało mu radości. Nic tego nie sprawiało.
Trzy dni siedział w mieszkaniu nie wychodząc nawet na chwilę. Słyszał niektóre rozmowy na korytarzu. Były pełne nadziei, że może nikt się nie wprowadził. Nadzieje rozwiała jakaś kobieta mówiąc, że widziała jak wracał ze sklepu o pierwszej w nocy. Po tym trzy razy ktoś do niego dzwonił. Nie otworzył. Wolał udawać, że go nie ma. Czwartego dnia musiał wyjść. Miał się zgłosić do lekarza i przy okazji chciał załatwić ostatnie sprawy związane z szkołą i mieszkaniem. Specjalnie wyszedł bardzo wcześnie, kiedy wszyscy jeszcze spali.
Czapka z daszkiem i kaptur nałożony na to miał sprawić, że stanie się niewidoczny. Chciał być nierozpoznanym. Zniknąć w tłumie.
Miał jeszcze sporo czasu przed umówionymi spotkaniami. Z nudów usiadł na ławce w parku obserwując nielicznych ludzi, którzy spacerowali o tej porze. Normalnie ludzie są o tej porze w pracy. Widział rodziców odprowadzających dzieci do szkoły, emerytów i uczniów. Słyszał wiele urywków rozmów, z których mało, co rozumiał. Dzieci, które marudzą, że  nie chcą iść do szkoły. Nastolatek, które miały problemy z chłopakami.
-Bolało? - pytała brunetka swoją przyjaciółkę
-Nie było tak źle - odpowiedziała jej szatynka - Rei-san był taki opiekuńczy, taki troskliwy.
Dwie nastolatki gadające o seksie. Czy można słuchać czegoś gorszego? Jak miał inaczej myśleć skoro nastolatki mają więcej doświadczenia w tych sprawach niż on. Prawdę mówiąc on nie miał  prawie żadnego doświadczenia.
Co można zrobić w ciągu szesnastu dni związku? Niewiele. To był jego pierwszy i jedyny związek. W trakcie jego krótkiego istnienia tylko się całowali do niczego więcej nie doszło. Mieli przed sobą całą przyszłość. Tak przynajmniej im się wydawało, więc nie chcieli się spieszyć.
Ostatnim punktem na liście do zrobienia była wizyta lekarska. Lekarzowi powiedział, że dobrze się czuje i rzeczywiście fizycznie jego ciało miało się dobrze. Miał jeszcze sporą niedowagę, ale było dużo lepiej niż ostatnio, a zbyt szybkie przybieranie  na wadze też może mu zaszkodzić.
Psychicznie jednak było dużo gorzej. Czuł jak powoli w jego ciało wdziera się pustka, która go całkowicie wypełniała. Funkcjonował, oddychał, ruszał się, lecz czuł jak powoli przestaje żyć. Zamieniał się w chodzącego trupa. Nie mógł znaleźć powodu, aby dalej żyć.
Specjalnie czekał do późnego wieczora, aby wrócić, a i tak dopiero za drugim razem wszedł do swojego bloku. Wcześnie ktoś stał przed klatką  i w obawie, że to któryś z sąsiadów wolał przejść się jeszcze kawałek.
Cieszył się, że udało mu się po raz kolejny nikogo nie spotkać, chociaż był pewien, że usłyszał otwierające się naprzeciwko swoich drzwi. Trudno było mu uwierzyć, że było słychać jak wchodzi do mieszkania. Dzwonek, który usłyszał jednak po chwili potwierdził niestety jego obawy.
Nie chciał otwierać wolał udawać, że go nie ma.
-Dobry wieczór pani Suu coś się stało? - usłyszał kobiecy głos pod swoimi drzwiami - czyżby nasz sąsiad widmo się pokazał.
-Witaj Naomi. Jestem pewna, że słyszałam jak wchodził do mieszkania. Nie lubię nie wiedzieć, kto mieszka obok - kobieta, która to mówiła wydawała się dużo starsza od rozmówczyni - od ponad pięćdziesięciu lat i nigdy nie mieszkała tutaj tak bezczelna osoba żeby się nawet nie pokazała.
Rzeczywiście musiała być starsza.
-Jest pani pewna, że tu wchodził? Nie wygląda jakby był w domu.
-Może się przesłyszałam. Słuch już nie ten, co w młodości. Nie zmienia to faktu, że o nim już powstają legendy. Człowiek widmo.
-A wie pani Rena spod trójki rozmawiała z dozorcą i się dowiedziała trochę o nim. Po raz pierwszy jest tutaj ktoś tak młody.
-Wystarczająco by się nim zainteresować - spytała starsza pani.
-Po pierwsze mam narzeczonego i niedługo będziemy mieli dziecko a po drugie to jest ode mnie rok młodszy, więc odpada. Chłopak zdaje się ileś lat był w śpiączce a że nie może mieszkać u rodziny to wprowadził się tu.
-Coś podobnego. Biedny młodzieniec - odparła staruszka - przeżyć coś takiego.
I stało się to, czego się najbardziej obawiał. Ludzie się dowiedzieli i zaczęli mu współczuć. Nie chciał tego. Pragnął być sam.
Chcą się wycofać w głąb mieszkania zapomniał o szafce stojącej obok niego. Uderzył się o nią. Dodatkowo rzucił stojącą na niej szklankę. Szkło rozprysło się po całej podłodze. Było to na tyle głośne, że na pewno panie stojące pod drzwiami to słyszały.
-Słyszała pani? - miał nadzieje, że tego nie usłyszy.
-Chyba dobrze mi się wydawało. Może po prostu nie chce się z nikim jeszcze widzieć? Zostawmy go samemu - stwierdziła - powinnaś odpoczywać Naomi. Ciąża to nie choroba, ale mogłabyś się bardziej oszczędzać.
-Wiem. Wiem. Ale to dopiero szóstym miesiąc a czuje się świetnie. Yukio bardzo o mnie dba i nie pozwala mi się przemęczać - usłyszał głos dziewczyny.
Czemu wystarczyło usłyszeć tylko to imię, aby czuć ból w sercu? Tak bardzo chciałby się z nim zobaczyć. Strasznie tęsknił za nim. Wydawało mu się, że minęło kiepskie pół roku jak się ostatni raz widział. Nie przestał go kochać. Tak bardzo pielęgnował to uczucie zanim zdecydował się je wyznać, a wiadomość, że są one odwzajemnione sprawiała, że jeszcze bardziej nie potrafił przestać.
-Widzę, że dba, tylko szkoda, że wyjechał jak jesteś w takim stanie. Ale i tak uważam, że nie można żyć bez ślubu - marudziła starsza pani.
-Wszystko w swoim czasie. Chcemy poczekać aż urodzę i trochę odpocznę. Potem już nie będzie żadnych przeciwności.
-To dobrze, bo już nie mogę się doczekać aż zacznę do ciebie mówić Kasamatsu-chan.
Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. Kasamatsu Yukio. To nazwisko i to imię. Przez cały czas się zastanawiał czy to możliwe? Czy to możliwe, że mieszkał teraz na tym samym piętrze, co on? Na dodatek mieszkał on tutaj z narzeczoną, która dodatkowo jest z nim ciąży.
Przecież to mogło być możliwe przecież minęło tyle czasu i on mógł na niego nie czekać. Zbyt wiele minęło.