Rozdział 8 Pożegnanie

Część 2

Wyrastają nie po to, by nas powstrzymać.

Rozdział 8

Od połowy grudnia ciągłe deszcze zamieniły się w opady śniegu. Sam się zaczął zastanawiać, co gorsze. Okres zimowy sprawiał, że wszędzie rozwieszane były już świąteczne dekoracje. Trochę przypominało to czas grudniowy w Japonii. Tam również się wszystko przystraja i to równie wcześnie, co tutaj, ale brakowało w tym jakiegoś głębszego sensu. Staruszek z siwą brodą z bandą reniferów czy choinka są bardziej uważana, jako rozrywka. Brak w tym jakiś aspektów religijnych, które są tutaj. W domu rano wszyscy życzą sobie "Wesołych Świąt" i idą normalnie do pracy. Ewentualnie wieczorem pary wychodzą do restauracji, traktując to, jako drugie walentynki. A rodzice z  dziećmi jedzą obowiązkowe "Kurisumasu keiki". Wśród znajomych największe znaczenie ma to dla Murasakibary i Hiromu. Ten drugi wywodzący się z Ameryki bardziej celebruje Wigilie niż cała reszta. A ponieważ głównym punktem świętowania jest kolacja to wyższy chętnie się do tego przyłączył.

Tutaj jednak traktowano to inaczej w tak zwaną Wigilię Bożego Narodzenia ludzie jedli uroczystą kolacje a na drugi dzień obdarowywali się prezentami.

On natomiast miał mieć wolne dwa ostatnie tygodnie grudnia i pierwszy stycznia i nie miał pojęcia, co w tym czasie robić. Większość jego kolegów wracała w tym czasie do swoich krajów najczęściej do rodzin czy ukochanych. On nie miał, do kogo. I nawet nie miał gdzie.  Swoje mieszkanie wynajął na czas szkolenia a nie chciał szukać noclegów po przyjaciołach, więc zdecydował się zostać tutaj. Zwiedzi trochę kraju i zobaczy, co warte do obejrzenia.

Trochę żałował, że po tej przerwie skończy zajęcia w przedszkolu. Przyzwyczaił się już do dzieci, a został mu tylko tydzień z nimi. Jak sobie przypomniał jak się bał przed pierwszym dniem to chce mu się śmiać. Teraz robiło mu się smutno, że te dwa miesiące prawie minęły. Polubił Jessice, która była matką trzyletniej dziewczynki i z mężem planują w przyszłym roku następne i Camile wychodzącą w przyszłym miesiącu za mąż. Zdążył się przyzwyczaić do gadatliwej Emmy, zarozumiałej Juliet, nieśmiałej Kate i poważnej Florency. Będzie mu brakować inteligentnej Anny, energicznej Cleo, marudnej Ruby i delikatnej Lili. Skromna Lea, lekkomyślna Ros, pewna siebie Isa, łakoma Olivia i pełna życia Sophia wywarły na nim bardzo duże wrażenie. Mimo swoich obaw bardzo szybko nauczył się imion. Lubił wszystkie dziewczynki jednak bliższy kontakt miał jednak z chłopcami. Był tutaj  Max, który interesował się samochodami i potrafił wymienić naprawdę dużo marek i modeli. Peter czytał bardzo dużo komiksów, nauczył go rozróżniać Spidermana, Ironmena czy poszczególnych X-men-ów. Imiennik człowieka pająka nawet stwierdził, że powinien zostać Wolverinem. Daiki "Wolverin" Aomine. Innego zdania był Johny, który czytał komiksy o Batmanie, Supermenia i Flashu. Jego zdaniem bardziej pasował Batman. Żaden z  bohaterów nie za bardzo przypominał Aomine, lecz cieszył się, że chłopcy tak bardzo go podziwiają i określają go tak genialnymi bohaterami. Często lubił słuchać ich kłótni. Wielki konflikt między DC Comics a Marvel Comics. Michael natomiast to wielki fan piłki nożnej. Potrafił wymienić wszystkich angielskich i hiszpańskich piłkarzy. Nawet on, jako fan koszykówki aż tak wielu zawodników nie potrafił wymienić. Tym bardziej przy takiej różnicy wieku. Nigdy natomiast nie mógł zapomnieć o Hiro i Nobu. Dwójki dla siebie bardzo ważnych. Z jednej strony bardzo ich lubił. Często rozmawiał z nimi o Japonii. Interesowali się kulturą i zwyczajami panujących w tym kraju. Jedynie ból sprawiał mu ich ojciec. Od czasu wycieczki do remizy strażackiej minął miesiąc a on nie odezwał się po tym ani słowem. Kochał go. Już nie bał się tego powiedzieć i on o tym dobrze wiedział, ale nie potrafił tego odwzajemnić. Nie czuł do niego żalu. To był jego błąd. Mógł mu już dawno powiedzieć, że go kocha to może wtedy ich życie potoczyłoby się inaczej. Gdyby wtedy mu pokazał jak bardzo mu zależy nie skończyłoby się w ten głupkowaty sposób. Teraz wiedział, że jest już za późno. On nic do niego nie czuje. Pokazał mu to. Mimo że go pocałował to tego nie odwzajemnij. Żałował tego, co zrobił. Przecież minęło tyle lat i  miał prawo się zakochać w kimś innym. Założyć normalną rodzinę, której oni nigdy by nie stworzyli i to bolało. Żył normalnie jakby nic się nie stało, kiedy on nie potrafił o nim zapomnieć. Dlatego się nawet troszeczkę cieszył, że kończy zajęcia w przedszkolu, bo przynajmniej nie będzie miał okazji, aby o nim myśleć lub co gorsza go spotkać.

Nawet się nie obejrzał jak przyszła środa. Ostatni dzień przed świętami i jego ostatnie zajęcia z dziećmi, na które jeszcze się spóźnił. Był prawie pół godziny spóźniony. Wszystko przez to, że dozorca zmieniał zamki w drzwiach wejściowych i musiał czekać dwadzieścia minut aż skończy. Dodatkowo jak wyszedł to złapała go jedna z sąsiadek, które niestety zaczęły go rozpoznawać poprosiła go o wniesienie zakupów. Ten dziwny zbieg zdarzeń sprawił, że tak późno dotarł na miejsce. Drzwi już były zamknięte a nie wiedział, czemu jego wspaniała karta, która powinna mu je otworzyć nie zadziałała. Musiał, więc jeszcze dodatkową chwilę czekać aż pani dyrektor mu je otworzy. W ramach kary za spóźnienie dostał łopatę i miał odśnieżyć plac przed budynkiem.

Nie żeby mu to bardzo przeszkadzało, odkąd zaczęło padać często to robił. Ale dziś był to jego ostatni dzień i miał nadzieje spędzić czas z wszystkimi dziećmi, które tak polubił. Kiedy skończył i mógł wreszcie wejść do swojej grupy miał blisko półtora godzinny poślizgu.

Nie poznał tej sali. Myślał, że się pomylił i już chciał wychodzić, kiedy się zorientował, że to jego grupa.

Wszystko było dziwnie ozdobione. Białe tło a na nich różowe kwiatki. Kwiaty wiśni. To miała być sakura.

Nie poznał także swoich podopiecznych, którzy dzisiaj byli ubrani w specjalne stroje. Dziewczynki i panie miały na sobie kolorowe stroje, które bardzo przypominały japońskie kimona, a chłopcy wyglądali jak samurajscy wojownicy.

Aż mowę mu odebrało jak to zobaczył. Jeszcze bardziej nie wiedział, co powiedzieć, kiedy się odezwali, wszyscy po japońsku.

-Ohayo gazaimasu - co oznacza dzień dobry.

-Dzień dobry - opowiedział im końcu, lecz już po angielsku.

Nawet nie chciał wiedzieć jak teraz wygląda, bo uśmiech mu nie schodził z twarzy tak mu się podobał ten widok. Nad ich głowami był uszykowany transparent z napisem "Najlepszy policjant na świecie" napisany po japońsku. Hiro i Nobu, mimo że mówili dosyć płynnie w jego ojczystym języku to pisać raczej nie umieli,  więc musiało to być dzieło Taigi.

Potrafił chować swoje emocje i dzięki temu się nie rozpłakał, bo taki widok był bardzo wzruszający. Tak się namęczyli dla niego. Odczuwał nie tylko radość, ale także dumę.

Nim się zorientował został otoczony przez wszystkich swoich podopiecznych tak ja za pierwszym razem.

Kiedy już ostatnie dziecko zostało odebrane przez rodziców a musiał odprowadzić wszystkie, bo żadne nie chciało być odprowadzone przez panią, był bardzo zmęczony. Z każdym z rodziców zamienił dwa zdania, co też zajęło trochę czasu. Cieszył się tylko, że po bliźniaków przyszedł tata Sophie, który miał ich odprowadzić do jednostki do ojca. Nie chciał go widzieć. Nie po tym, co się stało. Czuł, że nie byłoby to dobre pożegnanie. Nawet nie miał pojęcia, co miałby mu powiedzieć. Że mu przykro, że go to boli. To byłoby bezsensu. 

Chociaż nie był o to proszony to ostatni raz chciał odśnieżyć podjazd. I tak nie miał już nic do roboty przez najbliższe trzy tygodnie, więc co mu szkodzi.

-No to zacznie się kolejne marudzenie o odśnieżanie - usłyszał nagle za sobą. Pamiętał go z odwiedzin straży w placówce, podczas ulewy, był dowódcą jednostki, która przyjeżdżała.

-Już się powoli przyzwyczaiłem do tej roboty - odpowiedział.

-Przynajmniej nie musiałem wysyłać tutaj chłopaków, aby pomogli. A teraz już się skończy i Angelica znów zacznie marudzić żebym kogoś przysłać. Co ja mam z tą kobietą - stwierdził i zabrał się do pomocy.

-Rodzina?

-Teściowa. Tak niby marudzę, ale lepszej nie mogę znaleźć. Zapomniałem się przedstawić  Edward najsłynniejszy policjant na świecie to już nawet przedstawiać się nie musi - stwierdził -jeśli można spytać. Długo się znacie z Taigą?

-Z czasów liceum się przyjaźniliśmy - odpowiedział z niechęcią. Chciał choćby na chwilę o nim zapomnieć to musiał być zapytany właśnie o niego. A odpowiedź i tak nie była szczera, bo jak tu powiedzieć, że byli parą.

-Graliście razem w kosza?

-Raczej zawsze przeciwko sobie, ale tak. Można powiedzieć, że byliśmy rywalami.

-Tak większość obstawiała jak widziała wasz mecz. Nie widziałem tego, ale reszta mówiła, że był genialny. Musicie się kiedyś jeszcze raz umówić i zagrać, żebym mógł to obejrzeć. Chyba możnaby sprzedawać bilety.

-Niby, czemu? - zdziwił się - jakoś wątpię żeby miał być jakiś szczególny.

-Byłby. W całej jednostce przez dwa tygodnie nie mówiło się o niczym innym - stwierdził Ed.

-Znając Taigę jak gra w kosza to zawsze daje z siebie sto procent, więc nie rozumiem, co w naszym meczu było takiego niezwykłego.

-Bo Taiga nie gra w kosza, dlatego - usłyszał w odpowiedzi.

-Jak nie gra? - zdziwił się.

-Odkąd zaczął z nami pracować to nie raz chcieliśmy by zagrał a on za każdym razem stwierdzał, że zrezygnował z kosza i już nie zamierza nigdy grać. Mimo próśb naszych, znajomych czy nawet bliźniaków to nic to nie dawało i zawsze odmawiał gry. 

-Na serio zrezygnował z gry? - był w takim szoku.

-Naprawdę. A teraz wystarczyło twoje pojawienie i mieliśmy mecz stulecia. Szkoda tylko, że nikt tego nie nagrał, więc musicie jeszcze raz zagrać. Rozgrywka na takim poziomy. Wyście tam podobno świata nie widzieli poza grą. Wołali was a wy nic. Tak wpatrzeni.

-Zawsze gra na sto procent - stwierdził nie wiedząc, co powiedzieć. Po prostu nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał.

-Z taką zaciętością nie trudno się domyślić, że o to się pokłóciliście.

-Kiedy? - zareagował nerwowo.

-Wtedy w jednostce. Chłopaki mówili, że tam prawie do bójki wybuchło zanim zniknęliście. Który lepszy nie?

-Tak o to. Kto był lepszy? - potwierdził, chociaż wiedział, że to nie do końca prawda.

-To, który?

-Co który?

-Który był lepszy w liceum?

-Na początku chyba ja, potem on. A następnie to już na zmianę. Ale każdy potem dostawał baty od Kise, więc najlepszy to był on. My toczyliśmy walkę o drugie miejsce.

-Jeszcze lepszy niż wy? -zaciekawił się.

-Może trudno w to uwierzyć, ale tak. Gościu był nie do zatrzymania. Nawet jak dla mnie czy Taigi.

-To jak to się stało, że tylko on, chociaż i tak w jego przypadku trwało to krótko, zaczął grać na poważnie
-Sam chciałbym wiedzieć.