Rozdział 15 Autobus

Nic nie pamiętał. Bolała go głowa i ramię, mimo to wydawało mu się, że nie czuje własnego ciała. Białe ściany, które go otaczały kojarzyły mu się ze szpitalem. Zapach też był ten sam. Ostatni raz przebywał tutaj jak przez własną nieuwagę został postrzelony. Wystarczyła postać, która troszeczkę była podobna do Taigi, aby go rozkojarzyć. W ten sposób pozwolił się postrzelić. Ale to było kiedyś. Nie jest w Japonii, siedzi w Stanach. Wie gdzie jest Kagami, co się z nim działo przez te wszystkie lata i co się dzieje teraz. Więc nie mógł zrozumieć, co się stało.

-Widzę, że już się pan obudził - zobaczył kobietę ubraną na biało, zapewne lekarkę lub pielęgniarkę - dobrze się pan czuje?

-Chyba tak - odpowiedział mimowolnie po japońsku, dopiero po chwili przypominając sobie, że tego nikt nie zrozumie. Natychmiast, więc się poprawił - głowa mnie boli i ramię, ale po za tym wszystko w porządku. Przepraszam, ale się zapomniałem.

-Nic się nie stało.

Dalszych słów nie słuchał. Przypomniało mu się, co się wydarzyło.

Pierwsze tygodnie stycznia, były dla niego połową wolnego czasu, jaki mu pozostał do rozpoczęcia kolejnego etapu szkolenia. Po wizycie przyjaciół wrócił mu trochę humor. Trudno mu było się do tego przyznać, ale tęsknił za nimi. Za całą ich zgrają. Zaczął nawet żałować, że nie zgodził się na propozycje, aby na te dwa tygodnie jednak wrócił. Kise obiecał mu nawet, że załatwi mu darmowy przelot w obie strony. Jak się pracuje w branży to nie kłopot. Zobaczyłby Satsuki, Tetsu, ich syna, którego nazywał własnym siostrzeńcem, Midorimę, Takao, Murasakibarę, Hiromu a nawet Akashiego.

Sylwester jednak przyniósł mu więcej niż mógł zapragnąć.

Wszystko a raczej prawie wszystko, co się wtedy wydarzyło było fantastyczne. Narazie nie mają planu jak przekonać Asami do niego, ale coś wymyślą.

Jedyny minus tej całej sielanki to wielki siniak Taigi na czole. Czarne koty przynoszą chyba jednak pecha a przynajmniej Kagamiemu przyniósł, bo się przez jego nowego zwierzaka wywalił. Nie wiedział, kto był wtedy bardziej przestraszony. Dachowiec czy tygrys?

Od tego czasu się jednak nie widzieli. Taiga nie miał czasu. Praca i dom zajmowały większość jego dnia. Mieli się zobaczyć w przyszłym tygodniu, kiedy pójdzie na popołudnie do pracy a dzieciaki będą w szkole. Już nie mógł się doczekać tego spotkania. Niby nie było to całkowicie uczciwe, ale miał nadzieje, że Kagamiemu uda się jakoś przekonać Asami do niego, aby mogli się spotykać bez przeszkód. A tak zostawały im rozmowy w środku nocy i smsy, które miały za mały limit znaków i których lepiej żeby nikt nie widział,.

Pamiętał jak od rana kręcił się po mieście zwiedzając stalicę kraju, w którym obecnie mieszkał a którego nawet nie zwiedził. Wracając wstąpił do siedziby FBI, aby odebrać notatki na następny egzamin. Już z nudów skończył poprzednie. Wracając jak zwykle autobusem obserwował ludzi wchodzących i wysiadających. Nie było ich dużo, początek roku i pora dnia i pogoda sprawiły, że bardzo mało ludzi wychodziło na dwór. Na jednym z przystanków do pojazdu weszła grupka dziewczyn. Dziewczęcy klub siatkówki. Nie musiał się nawet przyglądać, aby to stwierdzić. Wiedział, że Asami do niego należy, więc domyślił się, że to jej drużyna. Nie zwrócił na to wcześniej uwagi, ale młodsza siostra Taigi rzeczywiście wyróżniała się na tle koleżanek. Pomijając już sam wzrost, gdzie była najwyższa, to także figurą. Kurtka nie maskowała jej figury, która miała już pewne kobiece walory.

Miała podobną umiejętność do brata. Potrafiła szybko się zorientować, że ktoś jej się przygląda. Widział to po jej minie, kiedy jej buzia przypominała odcieniem do koloru jej włosów. Kolor, który on uwielbiał a który posiadały jeszcze trzy znane mu osoby.

-Kagamiś a czemu się taka czerwona zrobiłaś - zapytała jej koleżanka z blond warkoczem.

Nawet nie słyszał jej odpowiedzi. Słyszał natomiast jej cztery koleżanki, które wypytywały się, co się stało. Słysząc to uśmiechną się pod nosem.

Jadąc kolejne dwa przystanki wszystkie pozostałe zawodniczki z jej drużyny wysiadły. Chociaż bardziej zwrócił uwagę na dwóch typów, co wsiedli do autobusu. Na pierwszy rzut oka uznał, że coś z nimi jest nie tak. Wyglądali jakby byli naćpani. Nie podobało mu się to. Wstał i ruszył w ich stronę. Obserwując otoczenie zauważył, że oprócz niego w pojeździe jest Asami, trzy inne nastolatki, matka z dwójką dzieci, dwie starsze panie i starsze małżeństwo. Czyli pomoc żadna tym bardziej, że wszyscy pochłonięci swoimi sprawami nie zwracają na nich uwagi.

-Czy można się po pani przyłączyć - próbował narzucić się nastolatce jeden z oszołomów. Chyba dopiero teraz inni zauważyli, że trzeźwi to oni nie są.

-Nie - odpowiedziała przerażone widząc ich zachowanie.

-Ale kolega tak ładnie panienkę prosi - powiedział drugi.

-Panienka jak widać nie jest zainteresowana taką propozycją - wtrącił się stając przed dziewczyną, próbując ją zasłonić.

-Nie wtrącaj się idioto - próbował przywalić mu, lecz był na tyle wolny, że nawet nie zauważył jak został powalony na ziemię.

Kierowca słysząc to zatrzymał pojazd i chciał coś powiedzieć.

-Zostań gdzie jesteś, bo wszystkich pozabijam - wrzasnął oszołom celując do kierowcy.

Nie miał pojęcia, co zrobić. Jeden leży, ale drugi ma naładowaną broń.

-Tylko spokojnie - próbował go uspokoić - nie chcesz przecież, aby komuś stała się krzywda.

-A skąd to możesz wiedzieć idioto. Nic nie wiesz. Nic - nie panował nad sobą.

-Masz racje nie wiem. Ale obojętnie, co się wydarzyło to nie jest wina tych wszystkich ludzi. Zobacz jak wszyscy są wystraszeni. Odłóż broń i wszystko będzie dobrze - widział jak bardzo ludzi są bladzi i przerażeni, jak ze strachu skamienieli. Czuł jak Asami drży trzymając się jego kurtki - nic nie zyskasz jak komuś stanie się krzywda.

Mówił wszystko spokojnie i pewnie jakby sytuacja była normalna. Napastnik był zdezorientowany jego spokojem, ale w jego oczach zobaczył szaleństwo.

To nie alkohol - pomyślał Daiki. Zbyt wiele razy to widział żeby się pomylić. A tacy są najgorsi. Nie myślą logicznie. Starał się nie rozglądać i skupiać jego uwagę na sobie, wiedział, bowiem że jako jedyny jest wstanie coś zdziałać.

Tym bardziej, że za nim stała ważna dla niego osoba. Nie lubiła go, ale to nie oznaczało, że mu na niej nie zależało. Taiga ją kochał. Kochał swoją młodszą siostrzyczką a skoro mają być razem to i ją pokocha. A teraz ją obroni, aby nic jej się nie stało.

Tylko łatwiej powiedzieć niż zrobić. Jak się nie ma żadnej broni a przeciwnik stoi kilka metrów od ciebie z naładowanym pistoletem to sytuacja nie jest za dobra.

-Odłóż broń to nikomu nic się nie stanie - próbował uspokoić napastnika.

-Ty nic nie wiesz. Nie rozumiesz. A ty się nie zbliżał - wrzasnął do kierowcy, który próbował do nich podejść.

-Niech pan tam zostanie - nakazał motorniczemu i ponownie próbował nakłonić szaleńca do odłożenia broni.

Przez cały czas starał się skupić uwagę napastnika na sobie. Bał się żeby komuś nie stała  się krzywda.

Próbował analizować sytuacje, lecz żaden z znanych mu sposobów postępowania w takich przypadkach nie pasował.

Starał się przypomnieć wszystkie szczegóły dotyczące rozmieszczenia przedmiotów w pojeździe. W pamięci szukał czegoś, czegokolwiek, co mu pomoże obezwładnić napastnika. Nic mu jednak nie przychodziło do głowy. W ciągu krótkiej chwili gdzie reszta pasażerów panikowała, on intensywnie szukał rozwiązania sytuacji.

Cztery. Nie. Trzy i pół. Tyle metrów dzieli go od niego. Jeśli odwróci odpowiednio jego uwagę i zdąży podbiec i wyrwać mu broń z ręki to będzie po wszystkim.

Gorzej będzie jak nie zdąży. Wtedy albo on ucierpi albo któryś z pasażerów. Nie mógł ich narazić. Nie mógł odwrócić uwagi na nikogo z nich. Napastnik mógłby się spłoszyć i wystrzelić, a on do tego nie dopuści. Może podchodził do tego zbyt egoistycznie, ale duma nie pozwalała mu postąpić inaczej. Zakładając, chociaż raz mundur uzyskujesz też dumę, która każe zawsze bronić słabszych.

Półtorej minuty. Tyle minęło odkąd wyciągnął broń i tyle wystarczy.

Siatka jednej starszej pani oddalona od niego o troszkę więcej niż pół metra obok niej stoi kij jakby od zmiotki. Wzrok w dół, na prawo. On za tym podąży. Każdy tak reagował. Niech myśli, że chce go użyć. Kiedy wzrok napastnika wróci na niego to jego już tam nie będzie, bo on zniknie. Jego chwila zawahania dała mu wystarczającą przewagę, aby do niego podbiec i próbować odebrać broń. Lecz zdążył zareagować.

Trzy strzały tyle usłyszał zanim udało mu się wyrwać bron i powalić przeciwnika na ziemię.

Nigdy by nie przypuszczał, że wzrokowe techniki Kuroko mu się kiedyś przydadzą. Będzie musiał mu podziękować. Rozejrzał się po pozostałych pasażerach. Wystrzały nikomu nie zrobiły krzywdy. Zostały tylko dwie kule w suficie i jedna w podłodze.

-Panie Aomine wszystko w porządku? - usłyszał głos Asami, która podniosła się z podłogi.

Sam ją przewrócił. Stała za nim. Znikające przejście Kuroko pozwoliłoby jemu zniknąć, ale wtedy napastnik mógł ją zaatakować, a na to nie mógł pozwolić.

-Tak - odpowiedział, co nie do końca było prawdą. Bolała go szczęka i z niewiadomych powodów przedramię.

-Ale pana ręka - dopiero teraz zdał sobie sprawę, że ktoś jednak dostał z broni palnej i kula przeszła na wylot, jednak adrenalina mu tak podskoczyła, że nie zauważył, że tym kimś był on sam.

Rana po kuli zaczęła niebezpiecznie mocno krwawić.

-Asami daj mi swój szal - polecił dziewczynie, która z wątpliwościami zdjęła go i chciała mu podać - nie. Zawiąż mi go nad raną. I mocno ściśnij.

Obserwował jak wykonuje polecenia i jak bardzo przy tym trzęsą jej się ręce.

-Wszystko dobrze - próbował ją uspokoić, kiedy zaczęła płakać.

-Tak się bałam.

-Wiem.

-Panie Aomine. Przepraszam pana - usłyszał cicho po japońsku jak przyjechała policja i pogotowie.