Pięć

Kolejny dzwonek do drzwi oznaczały kolejnego gościa, którego nie chciał. Stwierdził, że sama Naomi przynosząca jedzenie, mu wystarczyła. Nie potrzebował innych. Co prawda nie umiał gotować i nie licząc rzeczy uszykowanych przez kobietę, która z chęcią przynosiła mu uszykowane przez nią jedzenie to żywił się raczej gotowymi daniami ze sklepu.
Nie zmieniało to jednak faktu, że chciał się przeprowadzić. Minęły dwa dni odkąd miał pewność, że Naomi jest narzeczoną Yukio. Prawdopodobnie uda mu się załatwić zamianę mieszkania. Dzięki temu miał nadzieje, że się nie spotka Kasamatsu.
Po prostu się bał. Tak jak obecność obcych mu ludzi przeszkadzała, tak znajomych nie chciał za nic spotkać. Bo, po co? Pewnie w pierwszej chwili by się cieszyli, ale potem co? Musiałby oglądać jak bardzo jest w tyle za nimi. Bez szkoły, pracy, pieniędzy. Bez przyszłości.
Polubił Naomi. Wydawała się bardzo serdeczna i miła, lecz nie wiedziała, co robi. Nie miała pojęcia jak każdym gestem go rani, jak sprawia mu ból. Teraz był pewien. Była to narzeczona i matka dziecka człowieka, którego on kochał i może powiedzieć, że cały czas kocha. Tak bardzo chciał teraz o nim zapomnieć. Żeby nic nie czuć.
-Kise jesteś tam – gość nie odpuszczał.
Poznał ją po głosie. Lubił ją i jednocześnie nienawidził. Nie chciał tego drugiego, wolał życzyć jej, Yukio i ich dziecku jak najlepiej. Żeby cała trójka była razem szczęśliwa, ale nie potrafił. Wiedział, że nie będzie wstanie przyglądać się jak razem mieszkają obok bez nienawiści w sercu. Wydawało mu się, że go zna i wiedział, że nigdy nie zostawi własnego dziecka i jego matki, nawet, jeśli by mu na nim zależało. Wątpił w to, mimo to żywił maleńką nadzieję, że chociaż troszeczkę mu jeszcze na nim zależy. Niby chciał nazwać swojego syna jego imieniem, ale czy nie był to bardziej hołd po nim, po osobie, która kiedy dawno temu istniała w jego życiu i nigdy nie wróci.
Mimo niechęci wstał i poszedł jej otworzyć. Kluczę sama mu oddała, nawet nie musiał o to prosić. Raz, co wtargnęła bez pytania do jego mieszkania, otworzyła go trochę na świat, teraz nie licząc niej widywał też panią Suu, co mieszka naprzeciwko niego i jeszcze jednych sąsiadów.
-Cześć Kise, a już myślałam, że cię nie ma – Naomi jak zwykle uśmiechnięta i radosna.
-A gdzie ja miałbym iść – odpowiedział i wpuścił ją do środka – nie powinnaś tyle dźwigać.
-Mówisz zupełnie jak Yukio – odtrąciła jego rękę jak próbował zabrać od niej plastikowe opakowania z jedzeniem - ciąża to nie choroba żebym nic nie mogła robić.
Westchnął tylko. Tej kobiety nie można było do niczego przekonać. Mimo że inni mówią inaczej robiła swoje.
-Wiesz rozmawiałam z nim wczoraj o tobie – usłyszał, kiedy zamknął drzwi – wy się znacie prawda?
Miał nadzieję ż ten temat nigdy nie będzie miał miejsca. Ale to było pewne, że prędzej czy później do tego dojdzie. Otaczali ją kiedyś bliscy jemu ludzie.
-Można tak powiedzieć – nawet nie wiedział, co powiedzieć.
-Przez rok chodziliście do tego samego liceum. On był w trzeciej klasie a ty w pierwszej. Należeliście razem do szkolnej drużyny koszykówki – w ciągu jednej chwili podsumowała jego całe najważniejsze życie przed wypadkiem.
-A co to zmienia? – wzruszył ramionami.
-Trzeba było powiedzieć – uśmiechnęła się nie zdając sobie sprawy z sytuacji – znasz się też z Daikim? Byliście w jednym gimnazjum.
Nic nie odpowiedział tylko pokiwał głową.
-Ale fajnie. Pewnie się ucieszy jak mu powiem.
-Nie mów mu – przerwał jej – pod żadnym pozorem mu nie mów.
-Ale dlaczego? Myślę, że się ucieszy – wydawała się bardzo zmartwiona.
-Po prostu mu nie mów. Najlepiej nikomu nie mów – nie wiedział, czemu robił się zły.
Dopiero widząc jej przestraszoną minę zaczął się zastanawiać czy nie podniósł za bardzo głosu. Wątpił żeby Kasamatsu powiedział jej o wszystkich relacjach, jakie ich łączyły, więc nie rozumiała tej sytuacji.
-Dobrze. Przepraszam. Właściwie to nie moja sprawa. Lepiej już pójdę.
-Nie to ja przepraszam, ale na razie nie chce się z nikim widzieć i tyle. Będę wdzięczny jak to uszanujesz i nikomu o tym nie powiesz.
-Oczywiście – kiwnęła głową – Yukio wie, to ewentualnie mu powiem żeby reszcie nie mówił. Poza tym nie wiem czy teraz kontaktuje się z kimś. Pewnie się z nimi zobaczy za kilka dni jak wróci, ale tak to wątpię.
-A gdzie w ogóle teraz jest? – zapytał z ciekawości.
-W Stanach a dokładniej mówiąc z Bostonie – uśmiechnęła się szeroko – wyjechał na dwa miesiące, bo prowadzi jedną sprawę, która okazała się bardziej skomplikowała niż się na początku wydawała.
-Co się stało? – zaniepokoił się.
-Tego dokładnie nie wiem, bo nie może mi wszystkiego powiedzieć, ale prowadził sprawę o oskarżenie kilku facetów o handel narkotykami i się okazało, że działali oni też w Stanach. A raczej tam działał ich gang dopóki nie przenieśli się do Japonii. Stanowi przejęli sprawę twierdząc, że działali głównie u nich, a nasi nie chcieli tego oddać, bo to myśmy zaczęli. W ten sposób Yukio i dwóch jego kolegów wylądowali, jako pomocnicy w tej sprawie. Teraz powinni się oni jednak wymienić i za kilka dni wróci jak tylko silne wiatry nad Ameryką się uspokoją i przywrócą regularność lotów.
Senpai, choć na takiego nie wyglądał to był ambitny, inaczej nie wybrałby prawa. Pamiętał jak cieszył się razem z nim jak się dostał na wybrane studia. Jak zaczęli być razem, to zaczął się martwić jak poradzą sobie, jak ten zacznie studiować w Tokio i będą mieli mniej czasu, aby się spotykać. Mimo to się wtedy nie martwił to chciał się cieszyć razem z nim. Wierzył, że dadzą radę i będą razem mimo trudnością. Będą się spotykać w weekendy jak jeden będzie miał wolne, aby przyjechać do drugiego. Jego praca też pozwalałaby na częstsze wizyty w Tokio, gdzie po sesjach lub pomiędzy nimi mogliby się widzieć. Jak nie to zawsze pozostawały telefony i maile. Wierzył, że będą mieli ciągły kontakt ze sobą. Chciał skończyłby szkołę i przeprowadził się do niego. Może zacząłby coś przy okazji studiować i w tym czasie cały czas pracować, ale i tak mieliby cały czas możliwość bycia ze sobą. Już sobie wyobrażał ich wspólne życie. Wątpił wtedy czy koledzy czy ich rodziny to zaakceptują, ale chciał się tym nie przejmować. Nie liczyło się nic oprócz jego i Yukio. Nie wziął jednak pod uwagę wszystkiego. Na przykład, że przez osiem lat będzie spał.
-Mieliście ze sobą dobre stosunki? - głos kobiety wyrwał go z przemyśleń.
-Może. Czemu pytasz?
-Bo w końcu, gdy urodzi się chłopiec to, jeśli dobrze przypuszczam dostanie po tobie imię - uśmiechnęła się serdecznie.
-To nie mnie musisz o to pytać - wzruszył ramionami - jego zapytaj.
Pewny był, że miała racja. W pewien sposób cieszył się, że Kasamatsu tak chciał nazwać swojego syna. Oznaczało to, że o nim pamiętał i przynajmniej kiedyś był dla niego ważny. Przynajmniej chciał w to wierzyć. Wśród tylu możliwych imion wybrał właśnie to. Teraz pewnie zmieni zdanie i wybierze inne, lecz i tak go to cieszyło.
-Ale się przyjaźniliście? - dopytywała.
-Można tak powiedzieć - nie mógł przecież powiedzieć, że przez pewien krótki czas się spotykali i byli parą.
-Na pewno się ucieszy jak się spotkacie. Co prawda na początku był trochę w szoku jak mu o tym powiedziałam, ale i tak fajnie, że będziecie mogli się spotkać. Później jeszcze z Daikim, Moriyamą i innymi - uśmiechała się - a przy okazji możesz mi pomóc?
-W czym? - zdziwiła go ta prośba.
-Wymienisz mi żarówkę w kuchni? Niby mogłabym sama, ale jakoś nie chce wchodzić na drabinę.
Uśmiechną się pod nosem widząc jak się rumieni zawstydzona tą sytuacją. Niby cały czas twierdzi, że nic jej nie jest i może funkcjonować normalnie a teraz prosi o pomoc w takiej drobnej sprawię.
-Chętnie. Będę mógł się odwdzięczyć za jedzenie - powiedział życzliwie.
W odpowiedzi zobaczył tylko promienny uśmiech.

-Pracowałeś też, jako model? - usłyszał jak schodził z drabiny.
-Kiedyś, ale nie chce do tego wracać - kolejny temat, na który teraz nie chciał rozmawiać.
Praca, którą kochał i której chciał się poświęcić sprawiła, że wszystko stracił. Gdyby zajmował się czymś innym nie miałby tego wypadku i jego życie wyglądałoby zupełnie inaczej. Mógł też posłuchać senpai i zrezygnować z tego pokazu. Ostatni raz jak się widzieli pokłócili się właśnie o to. Yukio nie chciał, aby w nim występował, nawet nie potrafił podać konkretnego powodu po prostu uznał, że jest on nieodpowiedni. Żałował, że go wtedy nie posłuchał. Wracając do siebie był na niego zły zamiast się cieszyć kolejnym dniem razem.
-Tak. Przepraszam zapomniałam, że przez to. Gdyby nie ten pokaz to wszystko - widział, że jest jej przykro, że zaczęła ten temat - nie powinnam nic mówić.
-Nie przesadzaj - próbował ją pocieszyć - dlatego narazie nie chce się z nikim widzieć. Każdy będzie zadawać takie pytania a jeszcze nie chce na nie odpowiadać.
-Rozumiem. Masz może ochotę na lody – próbowała zmienić temat – od niedawna mam straszne ochotę na różne smakołyki.
-Nie, będę uciekał do siebie – chciał się wymigać.
-I co będziesz sam robił?
Nawet nie wiedział, kiedy go namówiła. Mimo ciąży wydawała się szczupła, co kłóciło się z ciągłymi bombami kalorycznymi, które aktualnie jedli. Kiedyś nigdy by tego nie zjadł, ale teraz było mu to obojętne. Modelem już nigdy nie będzie. Nie może nawet o tym marzyć. I pewnie nawet nie potrafiłby tego zrobić.
Odciągając się od własnych myśli słuchał opowieści o pracy Naomi. Kobieta pracowała, jako psycholog policyjny i często współpracowała z Aomine. Miło było słuchać, co dzieje się u jednego z jego byłych przyjaciół.

-I co lepsza godzina przy lodach niż siedzenie samemu w pustym mieszkaniu – odprowadziła go do drzwi.
-Niby tak, ale powinnaś uważać, aby za często nie jadać takich rzeczy – próbował jej dogryźć.
Miała coś odpowiedzieć, lecz zamiast tego odsunęła się trochę w bok mając lepszy widok na korytarz.
-Yukio – uśmiechnęła się radośnie.
Odwracając się zobaczył go stojącego na schodach. Czuł, że wszystko mu się wali. Miał się wynieść zanim wróci. Nic by nikomu nie powiedział i ślad by po nim zaginął. Nigdy by się nie spotkali. Po skończeniu tej głupkowatej szkoły poleciałby do siostry i tak jakoś próbował ułożyć swoje życie, a raczej to, co z niego pozostało. To spotkanie tak bardzo go bolało. Nic nie potrafił jednak wyczytać z jego oczu. Bo co miałby czuć jak widzi się po długiej rozłąki z narzeczoną i w tym samym czasie swojego byłego chłopaka, z którym nie widział się osiem lat.

~~~

Coś ostatnio nie mam weny na pisanie, zwłaszcza AoKaga i robię sobie przerwę z nimi na jakieś dwa może trzy tygodnie. Do tego czasu zajmę się innymi opowiadaniami i zamówieniami.